கவிதைகள் விரும்பும் கவிஞன்...நா முத்துக்குமார்...

நா முத்துக்குமார்...

கவிதைகள் விரும்பும் கவிஞன்...

"வேடிக்கை பார்த்தவன்"
அழவைத்து வேடிக்கை பார்க்கிறான்,

குழந்தைகள் நிறைந்த வீடு
இன்று உன் இறப்பினில்
வெறித்துப் போனது,

ஆனந்தயாழை மீட்டியவனே
அதன் தந்திகள் அறுத்தது யார்?

நீ சொன்ன...
"ஒரு மாலை இளவெயில் நேரம்"
இன்று இப்படிக் கொதிக்கிறதே...

நினைத்து நினைத்து பார்த்தால்
நெருங்கி அருகில் வருவேன்
என்று எழுதி அழ வைத்தவனே
இப்போது இறந்து நிறைவேற்றி
அழ வைக்கிறாயா...?

ஒரு பாதி கதவு நீ,
மறு பாதி கதவு நான்.
என்றாயே...
ஏன் கதவுகளை உடைத்தாய்...?

சொட்டச் சொட்ட நனைய வைத்தாய்
ஏன் சொல்லாமல் இறந்துவிட்டாய்?

தந்தை அன்பின் முன்னே
தெய்வங்கள் தோற்றேபோகுமென்றாய்,
உனை நோயிலிருந்து மீட்பதிலும்
தெய்வம் தோற்றதோ...?

கதைகளை பேசும் விழியருகே
கண்ணீரை ஏன் பேச வைத்தாய்?

நல்ல நண்பன் வேண்டும் என்று
அந்த மரணம் நினைக்கின்றதா !!!
சிறந்தவன் நீதான் என்று
உன்னை கூட்டி சென்று விட்டதா...?

கல்லையும் கண்ணாடியையும்
மோதவிட்டு காதல் செய்தவனே
ஏன் இதயத்தில் இடி இறக்கினாய்?

நெஞ்சே எழு எனச் சொல்லி
ஏன் விழ வைத்தாய்...?

வெயிலோடு விளையாடி வெயிலோடு உறவாடி
வெயிலோடு மல்லுக்கட்டி ஆட்டம் போட்டு
சந்தோசம் களவாடி எங்க போன...?

அழகே அழகே எதுவும் அழகே
அன்பின் விழியில் எல்லாம் அழகே
மழை மட்டுமா அழகு சுடும் வெயில் கூட ஒரு அழகு
மலர் மட்டுமா அழகு விழும் இலை கூட ஒரு அழகு
என எல்லாவற்றிலும் அழகு பார்த்தவனே
எங்கள் அழுகையிலும் அழகு தெரியுமோ...?

உன்வழித் தமிழ் கேட்டோம்...
இனி எவ்வழி உனைக் கேட்க...?

உன் உயிரைக் கொள்ள
விதிக்கு யார் உரிமை தந்தது....?

ஒரு காதல் சாபம்...

அன்பிற்குரிய முன்னால் காதலியே... 
நீ ஏற்கவில்லை என்பதற்காக 
என் காதலின் நீளத்தில் 
அங்குலம் கூட குறையாது, 

காதல் என்பது...
புரிந்து கொள்ள வேண்டியது,
புரிய வைக்க வேண்டியதல்ல. 

விரிந்து கிடப்பது காதல், 
அதை விவரித்து விளக்குவதை விட
வேதனை வேறு  இல்லை,  

ஆம் பைத்தியக்காரன் நான்... 
உன் தேகத்தை நேசித்தவர்கள் மத்தியில்,
உன் நேசத்தை தேகத்தில் வைத்தவனல்லவா!!!

சாலைக் கடக்கையில் கூட 
கரம் படாமல் கண்ணியம் காத்தவனல்லவா!!! 

நீ கெஞ்சிய போதெல்லாம் 
கவிதையில் கொஞ்சியவனல்லவா!!! 

என் சோகங்களை தூரம்வைத்து 
உன் காதல்தோல்விக் கண்ணீருக்குத் 
தோள் கொடுத்துத் தேற்றியவனல்லவா!!! 

உன்னிடம் பொய் புனைந்தவர் மத்தியில்
மெய் மட்டும் உரைத்தவனல்லவா!!! 

காவல் நிலையத்தில் புகார் செய்...

இவன் என்னை உண்மையாய் காதலித்தவனென்று...

நல்நட்பு செய்தவனென்று... 

கண்ணியம் காத்தவனென்று...

காமக் கலப்படமின்றி காதல் புரிந்தவனென்று... 

என்(உன்) மனம் மாற வெறும் 
ஏழே வருடம் காத்திருந்தவனென்று... 

நட்பின் ஆண்மையும்,
காதலின் தூய்மையும், 
கெடாமல் காத்தவனென்று. 

எறும்பு ஊரக் கல்லும் தேயுமாம்-ஆனால்
கல்லினும் கடியதுன்னிதயம் எனக் 
கண்டுகொண்டேன் நான்... 

செவிடனின்  காதில் 
பண்ணிசைத்தென்ன பயன், 

விட்டுப் போறவளே...
உன் வாழ்க்கை ஒன்றும் 
கெட்டுப் போய்விடாது.
நலமாகவே வாழ்வாய்.

எனினும் ஒரு சாபம்...
என்றாவது ஒரு நாள் 
என் காதலுக்கு ஏங்குவாய்...